خشم عمومی فراتر از یک عروسی؛ تناقض‌ها و شکاف‌های عمیق اجتماعی

واکنش گسترده به ویدئوی عروسی دختر علی شمخانی، فراتر از مرز جناح‌هاست. ماجرا نه صرفاً درباره یک مراسم، بلکه درباره مردمی است که در میانه بحران اقتصادی، شاهد فاصله عمیق میان شعار و واقعیت‌اند.

به گزارش «رویداد شمال» به نقل از هم‌میهن، ماجرای انتشار فیلم عروسی دختر علی شمخانی در هتلی مجلل، موجی از واکنش‌ها را در فضای مجازی برانگیخت. طبق معمول، گروهی از کاربران به ذوق آمدند و گروهی دیگر از «لزوم حفظ حریم شخصی» سخن گفتند. اگر ماجرا برعکس بود، احتمالاً جای این واکنش‌ها نیز عوض می‌شد. اما نزاع جناحی، اصل ماجرا نیست؛ موضوع اصلی، خشم انباشته مردم است.

مردمی که زیر فشار تورم بی‌سابقه و هزینه‌های روزافزون زندگی در حال له‌شدن‌اند، از دیدن تجمل و ریخت‌وپاش در میان مسئولان و چهره‌های بانفوذ به فغان می‌آیند. برای آن‌ها، تفاوتی میان یک سیاستمدار ارشد و یک چهره مشهور وجود ندارد؛ هر دو نماد فاصله طبقاتی و بی‌عدالتی‌اند.

این ماجرا یادآور واکنش‌ها به تصویر احسان علیخانی در کنار یک خودروی گران‌قیمت است؛ آن زمان نیز خشم عمومی نه متوجه شخص او، بلکه متوجه ساختاری بود که سلبریتی‌ها و مدیران وابسته به قدرت را برکشیده است.

نویسنده در ادامه می‌نویسد: شاید اگر فیلم عروسی شمخانی در شرایطی آرام‌تر منتشر می‌شد، ماجرا به‌کلی متفاوت بود و حتی برخی آن را نشانه‌ای از رابطه عاطفی پدر و دختر تعبیر می‌کردند. اما امروز، در زمانه‌ای که جامعه زیر بار بی‌اعتمادی و تبعیض خم شده، چنین تصاویری تنها نمک بر زخم مردم است.

شما نمی‌توانید نزدیک به نیم‌قرن بر پایه نوعی شیوه حکمرانی و محدودیت اجتماعی حرکت کنید و ناگهان مسیر را عوض کنید، بدون آنکه برای تغییر رویکرد خود توضیحی بدهید. وقتی روزی پوشش مهسا امینی جرم تلقی می‌شد و امروز همان پوشش «حجاب برتر» معرفی می‌شود، طبیعی است که مردم از خود بپرسند: چه اتفاقی افتاده است؟

از سوی دیگر، پرسش‌هایی درباره هزینه‌های میلیاردی برگزاری عروسی در هتل اسپیناس پالاس نیز مطرح است؛ پرسش‌هایی که هنوز پاسخ روشنی دریافت نکرده‌اند. مردم حق دارند درباره منبع این هزینه‌ها و صحت یا سقم شایعات مالی مرتبط با نزدیکان شمخانی بدانند، چرا که این پرسش‌ها از دل جامعه برخاسته‌اند، نه از رسانه‌های معاند.

در نهایت، آنچه امروز شاهد آنیم، صرفاً واکنشی به یک فیلم یا یک مراسم خانوادگی نیست؛ بلکه تجلی بی‌اعتمادی و خشم عمومی نسبت به ساختاری است که سال‌ها فاصله میان شعار و واقعیت را افزایش داده است.