عادل فردوسی‌پور در گفت‌وگو با علی نظرمحمدی، سرمربی مستعفی داماش گیلان، با لحنی منتقدانه از بی‌توجهی مسئولان فوتبال گیلان به توسعه این رشته گفت؛ جمله‌ای که به‌خوبی درد سال‌های فوتبال رشت و گیلان را فریاد زد.
اشک‌های نظرمحمدی و بغض فوتبال رشت
رویداد شمال به نقل از گیل خبر؛ در برنامه دیشب فردوسی‌پور، به بهانه شکست سنگین داماش گیلان مقابل نساجی مازندران، گفت‌وگویی طولانی با علی نظرمحمدی انجام شد؛ گفت‌وگویی که هم تلخ بود، هم پر از احساس.
نظرمحمدی که پیش‌تر در کنفرانس مطبوعاتی پس از بازی یاد میرزا کوچک‌خان را زنده کرده بود، این‌بار نیز در برابر عادل نتوانست جلوی اشک‌هایش را بگیرد. با این حال، در میان بغض و اشک، حرف‌هایش بیش از هر زمان دیگری رنگ واقعیت داشت: مردم رشت حال خوشی ندارند، تنها دلخوشی‌شان همین دو تیم است — داماش و سپیدرود — که حالا هر دو در قعر جدول گرفتارند.
کنایه صادقانه عادل؛ از انزلی تا رشت
یکی از نکات قابل‌توجه گفت‌وگو، تعجب عادل فردوسی‌پور از غیبت هواداران زن در ورزشگاه‌های رشت بود. او با کنایه گفت: از انزلی تا رشت راهی نیست، اما انگار حضور زنان در فوتبال هنوز در رشت موضوعی حل‌نشده است؛ در حالی که زنان انزلی‌چی پرشورترین هواداران فوتبال کشورند.
این جمله، به‌نوعی نقدی آشکار به فضای مدیریتی فوتبال رشت بود؛ جایی که هنوز حتی در ساده‌ترین مؤلفه‌های فرهنگی فوتبال، عقب‌مانده است.
بی‌تفاوتی مسئولان و سایه‌ای سنگین بر فوتبال گیلان
فردوسی‌پور در ادامه با همان صراحت همیشگی گفت: به نظر می‌رسه تو رشت خیلی به فکر پیشرفت و توسعه فوتبال نیستن؛ انگار براشون مهم نیست تیم‌ها انقدر طرفدار دارن.
این جمله شاید خلاصه‌ی همه دردهای فوتبال گیلان باشد؛ استانی با پیشینه و شور هواداری منحصربه‌فرد، اما گرفتار در مدیریت فرسوده و سیاست‌زدگی طولانی.
سایه رئیس هیأت فوتبال گیلان نزدیک به دو دهه است که بر سر تیم‌ها سنگینی می‌کند؛ سایه‌ای که نه‌تنها راه رشد را بسته، بلکه روح رقابت و امید را هم از زمین‌های فوتبال گیلان گرفته است.
فوتبال گیلان؛ بازگشت به ریشه‌های احساس و غیرت
وقتی مردم رشت و انزلی هنوز با شور از خاطرات داماش و سپیدرود می‌گویند، روشن است که فوتبال برایشان فقط یک بازی نیست؛ بخشی از هویت شهری و اجتماعی‌شان است.
شاید وقت آن رسیده باشد که فوتبال گیلان از پشت پرده‌های قدیمی و انحصار مدیریتی بیرون بیاید و دوباره به همان چیزی برگردد که مردم می‌خواستند: احساس، غیرت و امید.
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید